Jeżeli chodzi o sprawy karne, to po Brexicie po okresie przejściowym, czyli od 01.01.2021 instrumenty prawne Unii Europejskiej co do zasady już nie mają zastosowania. W związku z dużą ilością prowadzonych spraw karnych w których dotyczących ENA i ekstradycji, postanowiłam omówić regulacje prawne które mają zastosowanie.
Instrumenty prawne UE nadal będą stosowane w przypadku gdy organ wykonujący otrzymał wnioski (z państwa członkowskiego UE lub Zjednoczonego Królestwa) przed dniem 1.01.2021.
Europejski nakaz aresztowania (ENA) (DR 2002/584/WSiSW) ma nadal zastosowanie jedynie w przypadku, gdy wpłynął przed dniem 1 stycznia 2021 r. oraz gdy osoba, której dotyczy wniosek, została aresztowana przed dniem 1 stycznia 2021 r. w celu wykonania ENA, a także - w odniesieniu do niego - dyrektywy w sprawie wykładni (2010/64/UE) i w sprawie prawa do informacji (2012/13/UE).
Umowa o handlu i współpracy (TCA) obowiązująca od 1 stycznia 2021 r.):
Reguluje obszary autonomiczne obszary takie jak:
- Ekstradycja / Wydanie (Artykuły 76-112, tytuł VII TCA)
- Zamrożenie i konfiskata (Artykuły 1-34, tytuł XI TCA)
Reguluje uzupełniająco obszary regulowane przez konwencje Rady Europy takie jak:
- Wzajemna pomoc prawna (Artykuły 113-122, tytuł VIII TCA)
- Wymiana informacji z rejestrów karnych (art. 120-128, tytuł IX TCA)
W przypadku przekazywania osób skazanych niewymienionego w TCA, obowiązującym systemem jest konwencja Rady Europy o przekazywaniu osób skazanych z 1983 r. oraz jej protokół dodatkowy.
Rola Eurojustu:
- Prokurator łącznikowy Zjednoczonego Królestwa w Eurojust od dnia 1 stycznia 2021 r.
- ustaleń roboczych, które mają zostać zawarte
- w przypadku konkurujących ze sobą ENA i nakazów aresztowania wykonujący nakaz organ sądowy
organ sądowy państwa członkowskiego może zwrócić się o poradę do Eurojustu
- w pilnych przypadkach wszelkie wnioski o wzajemną pomoc, jak również
informacje spontaniczne mogą być przekazywane za pośrednictwem Eurojustu
- Właściwe organy Zjednoczonego Królestwa udostępniają Eurojustowi dane dotyczące przelotu pasażera (PNR).
Kontekst i cel
W dniu 23 czerwca 2016 r. Zjednoczone Królestwo zagłosowało za opuszczeniem UE, a w dniu 29 marca 2017 r. uruchomiło art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej, czyli klauzulę o wystąpieniu. Od tego momentu UE i Zjednoczone Królestwo prowadziły negocjacje w sprawie umowy o wystąpieniu (WA), którą uzgodniono 17 października 2019 r., opóźniając termin opuszczenia UE przez Zjednoczone Królestwo do 31 stycznia 2020 r.
Od 1 lutego 2020 r. do 31 grudnia 2020 r., zgodnie z ustaleniami WA, Zjednoczone Królestwo znajdowało się w okresie przejściowym. W tym okresie Zjednoczone Królestwo nie było już państwem członkowskim UE, ale pozostawało członkiem jednolitego rynku i unii celnej. W dniu 30 grudnia 2020 r. UE i Zjednoczone Królestwo podpisały umowę o handlu i współpracy (TCA), która zaczęła być tymczasowo stosowana od dnia 1 stycznia 2021 r.
Celem niniejszego wpisu jest zapewnienie prostej, krótkiej i bezpośredniej odpowiedzi na wiele pytań które pojawiają się w codziennej praktyce, oraz uwypuklenie głównych zmian dotyczących współpracy sądowej w sprawach karnych między UE a Zjednoczonym Królestwem od dnia 1 stycznia 2021 r. Wpis należy czytać w połączeniu z wszelkimi wytycznymi lub instrukcjami, które mogą przedstawić organy krajowe.
Chciałam także poinformować o roli Eurojustu w ramach TCA (zob. sekcja 2) oraz o zmianach i praktycznych skutkach dotyczących podstawy prawnej środków współpracy sądowej w sprawach karnych (zob. sekcja 3).
Przekazanie (zob. sekcja 3.1) oraz zamrożenie i konfiskata (zob. sekcja 3.4) są samodzielnymi tytułami, co oznacza, że dziedziny te są regulowane przepisami TCA, natomiast wzajemna pomoc prawna (zob. sekcja 3.2) i wymiana informacji z rejestrów karnych (zob. sekcja 3.3) nie są samodzielne, tzn. są regulowane przez konwencje Rady Europy i uzupełnione przepisami TCA.
Ponadto wspomina się o przekazywaniu osób skazanych, które nie jest objęte postanowieniami ponadkrajowej umowy ramowej, w tym o możliwym systemie obowiązującym od dnia 1 stycznia 2021 r. (zob. sekcja 3.5.).
2. Rola Eurojustu (część trzecia dotycząca egzekwowania prawa i współpracy sądowej w sprawach karnych, tytuł VI, art. LAW.EUROJUST.61-76)
Zgodnie z art. LAW.EUROJUST.64 UE i Zjednoczone Królestwo zapewniają współpracę Eurojustu i właściwych organów Zjednoczonego Królestwa w dziedzinach działalności określonych w art. 2 i 54 rozporządzenia o Eurojuście oraz w tytule VI TCA. Sposoby realizacji tego tytułu zostaną uregulowane w drodze ustaleń roboczych między Eurojustem a właściwymi organami Zjednoczonego Królestwa (art. LAW.EUROJUST.75).
Od 1 stycznia 2021 r. do Eurojustu został oddelegowany prokurator łącznikowy, który będzie wspierany przez kilku asystentów (art. LAW.EUROJUST.66). Zapewnia to kontynuację bliskich relacji roboczych z innymi biurkami narodowymi w Eurojuście. Prokurator łącznikowy Zjednoczonego Królestwa może uczestniczyć w spotkaniach dotyczących kwestii strategicznych. Prokurator łącznikowy Zjednoczonego Królestwa może również uczestniczyć i organizować spotkania dotyczące spraw operacyjnych (art. LAW.EUROJUST.68), tj. spotkania koordynacyjne.
Ponadto rola Eurojustu jest określona w kilku przepisach w całej części trzeciej TCA.
W tytule III ustanowiono udostępnianie Eurojustowi danych dotyczących przelotu pasażera (art. LAW.PNR.22).
W tytule VII dotyczącym przekazywania osób, w przypadku konkurujących ze sobą europejskich nakazów aresztowania i nakazów zatrzymania, wykonujący nakaz organ sądowy państwa członkowskiego może zwrócić się o radę do Eurojustu (art. LAW.SURR.94 ust. 2), który może wspierać proces decyzyjny w oparciu o wytyczne opracowane przez Eurojust. Wreszcie, w tytule VIII dotyczącym wzajemnej pomocy prawnej stwierdzono, że w pilnych przypadkach wszelkie wnioski o wzajemną pomoc, jak również spontaniczne informacje, mogą być przekazywane za pośrednictwem Eurojustu (art. LAW.MUTAS.121).
Na podstawie TCA zawartego między UE a Zjednoczonym Królestwem jako państwem trzecim, Eurojust może wspierać i wzmacniać koordynację i współpracę między krajowymi organami dochodzeniowymi i prokuratorskimi, ułatwiając i koordynując wszelkie kwestie, które mogą się pojawić.
3. Zmiany i praktyczne implikacje dotyczące współpracy sądowej w sprawach karnych.
Od dnia 1 stycznia 2021 r., co do zasady, instrumenty prawne UE nie będą miały zastosowania między UE a Zjednoczonym Królestwem. Zgodnie z art. 62 ust. 1 i 2 WA istnieją jednak pewne wyjątki dotyczące trwających postępowań w zakresie współpracy sądowej w sprawach karnych. Przepis ten wymienia instrumenty prawne UE, które nadal mają zastosowanie między UE a Zjednoczonym Królestwem, jeżeli wniosek wpłynął przed końcem okresu przejściowego (tj. 31 grudnia 2020 r.), a także, w stosownych przypadkach, szczególne warunki dalszego stosowania instrumentów prawnych UE.
Jeżeli chodzi o przekazywanie danych osobowych do Zjednoczonego Królestwa, właściwy mechanizm przekazywania danych zostanie zapewniony przez przyszłe decyzje o adekwatności, które zostaną przyjęte na mocy dyrektywy w sprawie egzekwowania prawa i ogólnej dyrektywy o ochronie danych. W międzyczasie wprowadzono tymczasowe rozwiązanie pomostowe w celu zapewnienia stabilności i ciągłości przepływu danych, w tym w tym obszarze (zob. art. FINPRO V.10A). W tym okresie sytuacja Zjednoczonego Królestwa będzie podobna do sytuacji trzech państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego należących do Europejskiej Organizacji Wolnego Handlu (przepływy danych do tych państw nie są uznawane za międzynarodowe przekazywanie danych na mocy ogólnej dyrektywy o ochronie danych lub dyrektywy w sprawie egzekwowania prawa, ponieważ zasadniczo stosują one zasady identyczne z zasadami obowiązującymi w UE).
Poniżej wyróżniono kilka instrumentów współpracy sądowej. W przypadku każdego z instrumentów wskazano zarówno główne zmiany, jak i aspekty przydatne dla praktyków.
Jak stwierdzono w sekcji 1, celem niniejszego przeglądu jest bez uszczerbku dla dalszej oceny instrumentów współpracy sądowej mających zastosowanie w stosunkach między Zjednoczonym Królestwem a poszczególnymi państwami członkowskimi, przy czym należy pamiętać, że część trzecia (Egzekwowanie prawa i współpraca sądowa w sprawach karnych) ma skutek bezpośredni. Ponadto przegląd ten nie jest wyczerpujący. Jest on ograniczony do wybranej liczby środków współpracy sądowej.
3.1. Wydanie (część trzecia dotycząca egzekwowania prawa i współpracy sądowej w sprawach karnych, tytuł VII)
Z dniem 1 stycznia 2021 r. art. 76-112 części trzeciej, tytuł VII TCA 9 zastępują, jako samodzielny tytuł, następujące instrumenty w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa:
- decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (ENA FD);
- Konwencja Rady Europy o ekstradycji z 1957 r. i jej protokół dodatkowy; oraz
- Konwencja Rady Europy o zwalczaniu terroryzmu z 1977 r. (w zakresie dotyczącym ekstradycji).
Reżim przejściowy.
FD ENA nadal reguluje wykonywanie ENA, jeżeli spełnione są oba następujące warunki: (i) organ wykonujący otrzymał ENA do dnia 31 grudnia 2020 r. oraz (ii) osoba, której dotyczy wniosek, została aresztowana do dnia 31 grudnia 2020 r. Dopóki obowiązuje decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, nadal obowiązują również dyrektywy w sprawie wykładni (dyrektywa 2010/64/UE) oraz w sprawie prawa do informacji (dyrektywa 2012/13/UE)12. Jeżeli osoba, której dotyczy wniosek, nie została aresztowana do dnia 31 grudnia 2020 r., ENA będą podlegać TCA (art. 112). Wydany ENA będzie nadal ważny i nie ma potrzeby wydawania nowego formularza nakazu aresztowania w ramach TCA.
Nowy reżim.
Artykuły 76-112 są inspirowane dyrektywą w sprawie europejskiego nakazu aresztowania oraz umową UE o przekazywaniu osób zawartą z Norwegią i Islandią.
- Organy sądowe (sędziowie, sądy lub prokuratorzy) wydają i wykonują nakazy aresztowania (art. 78 lit. b).
- Terminy. TCA odzwierciedla terminy, o których mowa w europejskim nakazie aresztowania oraz w umowie UE z Norwegią i Islandią o przekazywaniu osób, w których należy podjąć ostateczną decyzję w sprawie wykonania nakazu aresztowania oraz zakończyć przekazywanie osób (art. 95 i 101).
- Ograniczone podstawy niewykonania nakazu. TCA zawiera wszystkie podstawy odmowy wykonania zawarte w ENA FD (art. 80-81). Ponadto przewiduje ona, podobnie jak umowa UE o przekazywaniu osób z Norwegią i Islandią, wyjątek dotyczący przestępstw politycznych (art. 82) oraz wyjątek dotyczący obywatelstwa (art. 83). Zastosowanie wyjątku dotyczącego obywatelstwa oraz wyjątku dotyczącego przestępstwa politycznego podlega notyfikacji Unii Europejskiej w imieniu państw członkowskich. TCA precyzuje, że jeżeli państwo powołuje się na wyjątek dotyczący obywatelstwa, rozważa ono wszczęcie postępowania przeciwko własnemu obywatelowi w związku z przedmiotem nakazu aresztowania (aut dedere aut judicare). TCA zawiera również szczegółowe postanowienia dotyczące ofiar i świadków.
- Prawa podstawowe.
Jeżeli istnieją istotne podstawy do uznania, że istnieje realne zagrożenie dla ochrony praw podstawowych osoby, której dotyczy nakaz, wykonujący nakaz organ sądowy może zażądać dodatkowych gwarancji co do traktowania osoby, której dotyczy nakaz, po jej przekazaniu (art. 84 lit. c)). Może on również zwrócić się o dodatkowe informacje do organu wydającego (art. 93). Ponadto organ wykonujący może odmówić wykonania nakazu aresztowania, jeżeli istnieją powody, aby przypuszczać, że organ wydał nakaz w celu ścigania lub ukarania osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, narodowość, język, poglądy polityczne lub orientację seksualną (art. 81 ust. 1 lit. h)).
Przekazanie kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego, którego dotyczy nakaz aresztowania. Podobnie jak decyzja o europejskim nakazie aresztowania oraz umowa UE z Norwegią i Islandią o przekazywaniu osób, TCA przewiduje, w przypadku obywateli i rezydentów, możliwość przekazania do wykonania kary pozbawienia wolności lub nakazu zatrzymania (art. 81 ust. 1 lit. f) i art. 84 lit. b). W przeciwieństwie jednak do tych instrumentów, TCA określa, że jeżeli wymagana jest zgoda osoby, której dotyczy wniosek, na przekazanie kary lub środka zabezpieczającego, podstawa niewykonania (art. 81 ust. 1 lit. f) lub gwarancja (art. 84 lit. b) mogą mieć zastosowanie dopiero po wyrażeniu przez osobę, której dotyczy wniosek, zgody na przekazanie tej kary lub środka zabezpieczającego.
- Treść i znormalizowany formularz.
Treść nakazu aresztowania wymaganego na mocy TCA odzwierciedla treść europejskiego nakazu aresztowania oraz umowy UE z Norwegią i Islandią o przekazywaniu osób (art. 86). TCA zawiera specjalny formularz, który organy sądowe muszą stosować przy każdym wydaniu nakazu aresztowania na podstawie TCA (art. 86, ZAŁĄCZNIK LAW-5). Formularz ten jest dostępny we wszystkich językach urzędowych UE na stronie internetowej europejskiej sieci sądowej tutaj.
- Przekazanie.
Od dnia 1 stycznia 2021 r. Zjednoczone Królestwo nie ma już dostępu do systemu informacyjnego Schengen (SIS). Wydający nakaz organ sądowy może przekazać nakaz aresztowania bezpośrednio do wykonującego nakaz organu sądowego (art. 87) lub może wystąpić o przekazanie nakazu aresztowania przez Interpol (art. 88). Zjednoczone Królestwo lub UE, w imieniu Państwa Członkowskiego, może jednak powiadomić jeden lub więcej organów centralnych odpowiedzialnych za administracyjne przekazywanie i odbiór nakazów aresztowania i innej korespondencji urzędowej.
- Podwójna karalność.
W TCA wyraźnie wymieniono warunek podwójnej karalności jako zasadę ogólną (art. 79 ust. 2). Podwójna karalność nie ma jednak zastosowania do 32 "przestępstw z listy" wymienionych w art. 79 ust. 5, jeżeli UE złożyła w imieniu państwa członkowskiego powiadomienie, że warunek podwójnej karalności nie będzie miał zastosowania (na podstawie wzajemności) i jeżeli przestępstwo jest zagrożone w państwie wydającym karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej 3 lat (art. 79 ust. 4). TCA zawiera w art. 79 ust. 5 "wykaz 32 przestępstw", które są podobne do tych określonych w europejskim nakazie aresztowania oraz w umowie o przekazywaniu osób zawartej przez UE z Norwegią i Islandią.
- Zasada proporcjonalności.
Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania wyraźnie stanowi, że współpraca w ramach nakazu aresztowania musi być konieczna i proporcjonalna (art. 77). Na mocy TCA nie tylko wydający, ale również wykonujący nakaz organ sądowy może sprawdzić zgodność z zasadą proporcjonalności przy podejmowaniu decyzji o przekazaniu oraz może zwrócić się do organu wydającego o dodatkowe informacje przed podjęciem decyzji (art. 93).
- Wielokrotne wnioski.
Jeżeli wykonujący nakaz organ sądowy otrzymuje wiele wniosków od różnych państw w odniesieniu do tej samej osoby, musi rozważyć pewne kryteria przy podejmowaniu decyzji, który wniosek należy wykonać (art. 94). TCA powiela kryteria zawarte w decyzji w sprawie europejskiego nakazu aresztowania oraz w umowie UE o przekazywaniu osób zawartej z Norwegią i Islandią, ale dodaje jedno dodatkowe kryterium: "zobowiązania prawne państw członkowskich wynikające z prawa Unii, dotyczące w szczególności zasad swobodnego przepływu osób i niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową". Jest to związane z obowiązkiem wynikającym z odpowiedniego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tej dziedzinie. Podobnie jak w przypadku decyzji w sprawie europejskiego nakazu aresztowania oraz umowy UE o przekazywaniu osób z Norwegią i Islandią, w TCA wyraźnie zaznaczono, że wykonujący nakaz organ sądowy państwa członkowskiego może zasięgnąć porady Eurojustu przy podejmowaniu decyzji o tym, który wniosek należy wykonać.
- Prawa osoby, której dotyczy wniosek.
TCA odnosi się do praw wymienionych w FD ENA oraz w umowie UE o przekazywaniu osób z Norwegią i Islandią (art. 89). Ponadto obejmuje prawo do pisemnego tłumaczenia nakazu aresztowania, obowiązek poinformowania osoby, której dotyczy wniosek, o jej prawie do wyznaczenia adwokata w wydającym nakaz państwie członkowskim oraz prawo osoby, której dotyczy wniosek, do poinformowania organów konsularnych.
3.2. Wzajemna pomoc prawna (część trzecia dotycząca współpracy organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, tytuł VIII)
Od dnia 1 stycznia 2021 r:
- Artykuły 113-122 części trzeciej, tytuł VIII TCA 15 uzupełniają, w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa, Konwencję Rady Europy o pomocy prawnej w sprawach karnych z 1959 r. (konwencja z 1959 r.) oraz jej dwa protokoły dodatkowe 16, nie stanowiąc samodzielnego tytułu; oraz
- dyrektywa w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych (EIO DIR) nie będzie już miała zastosowania w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa.
System przejściowy. Dyrektywa w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego (EIO DIR) nadal reguluje wykonywanie europejskich nakazów dochodzeniowych, które państwo wykonujące otrzymało do dnia 31 grudnia 2020 r. Nowy reżim jest w dużej mierze wzorowany na EIO DIR.
- Właściwe organy.
TCA odwołuje się do definicji zawartych w konwencji z 1959 r. i jej protokołach dodatkowych (art. 114). Główna nowość polega na tym, że zawiera ono konkretne odniesienie do włączenia organów UE do podjęcia właściwego organu. UE notyfikowała Prokuraturę Europejską (EPPO); notyfikacja ta będzie miała zastosowanie po rozpoczęciu działalności przez EPPO.
Umożliwiając bezpośredni kontakt między organami sądowymi, organy centralne mogą nadal odgrywać ważną rolę jako kanały komunikacji.
- Formularz.
Wyspecjalizowany Komitet ustanawia formularz dla wniosków o wzajemną pomoc (art. 115). Organy muszą korzystać z tego formularza, gdy tylko będzie on dostępny. W międzyczasie organy mogą składać wnioski bez formularza, ale zgodnie z wymogami wynikającymi z konwencji z 1959 r.
- Warunki wydania wniosku o wzajemną pomoc.
Wniosek musi być konieczny i proporcjonalny oraz musi być dostępny na tych samych warunkach w podobnej sprawie krajowej (art. 116).
- Dostępność środka dochodzeniowego.
TCA przewiduje możliwość odwołania się do innego rodzaju środków dochodzeniowych i zawiera wykaz środków dochodzeniowych, które zawsze muszą być dostępne na mocy prawa państwa wezwanego (art. 117).
- Obowiązek informowania.
Właściwy organ państwa wezwanego musi poinformować właściwy organ państwa wzywającego, gdy wniosek jest niekompletny lub w sposób oczywisty nieprawidłowy, lub gdy może być właściwe przeprowadzenie dochodzeń, których początkowo nie przewidziano (art. 118).
- Terminy.
TCA różni się nieznacznie od EIO DIR, ponieważ termin na podjęcie decyzji o wykonaniu wynosi 45 dni w ramach TCA (w EIO DIR jest to 30 dni). Termin 90 dni na wykonanie środka pozostaje bez zmian, ale właściwe organy mogą uzgodnić odpowiedni termin dodatkowego przedłużenia (art. 120). Istnieje możliwość uzgodnienia krótszych terminów oraz obowiązek poinformowania właściwego organu państwa wzywającego w przypadku opóźnień. Terminy nie mają zastosowania w przypadku niektórych drobnych przestępstw lub wykroczeń związanych z ruchem drogowym (art. 120 ust. 6).
(Spontaniczna) wymiana informacji. Umowa o współpracy reguluje wymianę informacji operacyjnych oraz wykorzystanie tych informacji do celów dowodowych, łącznie z wymogami dotyczącymi zgody państwa przekazującego informacje (art. 1 tytułu IV umowy o współpracy).
- Przekazywanie wniosków o wzajemną pomoc.
Poza kanałami w ramach Konwencji z 1959 r. i jej protokołów dodatkowych, wnioski mogą być przekazywane bezpośrednio przez prokuratorów Zjednoczonego Królestwa do właściwych organów Państw Członkowskich tylko wtedy, gdy bezpośrednia komunikacja jest przewidziana w przepisach tych instrumentów oraz zgodnie z deklaracjami złożonymi przez państwa. W pilnych przypadkach wszelkie wnioski o wzajemną pomoc, jak również spontaniczne informacje, mogą być przekazywane za pośrednictwem Europolu lub Eurojustu (art. 121).
- Podstawy odmowy.
TCA odnosi się do podstaw odmowy przewidzianych w konwencji z 1959 r. i jej dwóch protokołach dodatkowych, ale dodaje jedną dodatkową podstawę, ne bis in idem art. 119).
- Wspólne zespoły śledcze (JIT).
W TCA wyjaśniono, że prawo Unii reguluje stosunki między państwami członkowskimi UE w ramach JIT (art. 122). TCA nie zawiera żadnych konkretnych odniesień podstawy prawnej dla JIT, który ma zostać powołany między państwami członkowskimi UE a Zjednoczonym Królestwem, a zatem, jeśli zostanie ratyfikowany przez zainteresowane państwo członkowskie, zastosowanie mógłby mieć drugi protokół dodatkowy do konwencji z 1959 roku.
3.3. Wymiana informacji z rejestrów karnych (część trzecia dotycząca współpracy organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, tytuł IX)
Od dnia 1 stycznia 2021 r:
- Artykuły 120 -128 tytułu IX TCA i jej załącznik LAW-6 uzupełniają art. 13 i 22 ust. 2 konwencji MLA z 1959 r. i jej protokołów dodatkowych;
- Artykuły 120-128 tytułu IX TCA i załącznik LAW-6 do niego zastępują art. 22 ust. 1 konwencji MLA z 1959 r., uzupełniony art. 4 jej pierwszego protokołu dodatkowego; oraz
- Decyzja ramowa Rady 2009/315/WSiSW w sprawie wymiany informacji z rejestrów karnych pomiędzy państwami członkowskimi (FD 2009/315/WSiSW)21 oraz decyzja Rady 2009/316/WSiSW ustanawiająca ECRIS (decyzja w sprawie ECRIS 2009/316/WSiSW) nie mają już zastosowania w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa.
System przejściowy. Decyzja ramowa 2009/315/WSiSW nadal reguluje wykonanie wniosków otrzymanych przez organ centralny do dnia 31 grudnia 2020 r. Od dnia 1 stycznia 2021 r. odpowiedzi na takie wnioski nie mogą być przekazywane za pośrednictwem ECRIS.
Nowy system. Tytuł IX i ZAŁĄCZNIK LAW-6 są inspirowane przez decyzję FD 2009/315/WSiSW i decyzję ECRIS 2009/316/WSiSW.
- Powiadomienia.
Artykuł 123 dotyczy zobowiązań państw do wzajemnego powiadamiania się o wyrokach skazujących wydanych w ich państwie wobec obywateli innych państw. Zasadniczo odzwierciedla on art. 4 decyzji ramowej 2009/315/WSiSW, ale podczas gdy decyzja ramowa stanowi, że "tak szybko jak to możliwe", art. 123 ust. 2 przewiduje, że organy centralne państw przekazują sobie takie informacje "co najmniej raz w miesiącu".
- Odpowiedzi na wnioski.
Artykuł 126 przewiduje termin na udzielenie odpowiedzi wynoszący maksymalnie 20 dni roboczych od daty otrzymania wniosku, natomiast w art. 8 decyzji ramowej 2009/315/WSiSW określono krótszy termin wynoszący maksymalnie 10 dni roboczych dla większości wniosków.
Kanał komunikacji. Zgodnie z art. 127 wymiana między państwami informacji pochodzących z rejestru karnego odbywa się drogą elektroniczną zgodnie ze specyfikacjami technicznymi i proceduralnymi określonymi w ZAŁĄCZNIKU LAW-6.
Współpraca sądowa UE-UK w sprawach karnych od dnia 1 stycznia 2021 r.
3.4. Przekazywanie osób skazanych
Umowa o współpracy nie obejmuje przekazywania osób skazanych. Od dnia 1 stycznia 2021 r. decyzja ramowa 2008/909/WSiSW w sprawie przekazywania osób skazanych (FD 2008/909/WSiSW) nie ma już zastosowania. System przejściowy. FD 2008/909/WSiSW nadal reguluje realizację wniosków, które organ wykonujący otrzymał do dnia 31 grudnia 2020 r.34). Nowy obowiązujący system. Od dnia 1 stycznia 2021 r. obowiązującym reżimem będzie Konwencja Rady Europy o przekazywaniu osób skazanych z 1983 r. oraz, w stosownych przypadkach, Protokół dodatkowy do Konwencji o przekazywaniu osób skazanych z 1997 r. lub Protokół zmieniający Protokół dodatkowy do Konwencji o przekazywaniu osób skazanych.